Dans Eden Toz Taneleri Şiiri - Yorumlar

Yaşadığı şeyleri değişmesine dair umutları ıslanmış, düzeltmeyi denemiş ve yırtmıştı. Yanından çoğunluğu beyaz olan arabalar geçiyor, aynalarından yansıyan bir saniyelik görüntüsü hiç değişmiyordu. Duygusuz, kalbi kırık, gülümsemeyi denese bile kasları hareket etmiyordu. Kalbi kırıktı, ne yapacağını veya nasıl halledeceğini bilmiyordu. Bildiği tek şey durursa ağlayacaktı. Belli bir tempoda yürüyor, geçen arabalara bakıyor, insanlara rahatsızlık vermemek için sürekli yönünü değiştiriyordu. Hiçbir şey umrunda değildi ama yere atılan bir izmaritin bile hikayesini merak ediyordu. Bu ikilem arasında gitip geliyor, en sonunda kafasında kurduğu yalan olduğu bildiği parçaları yerine koyuyor, bir tiyatro izler gibi oluşturduğu o anı yönetmen gibi yorumlamaya başlıyordu. Hayattaki tek eğlencesi oydu, sahte olaylar yaratmak ve onları gerçek gibi sayması. En sonunda yorulduğunu hissedip bir bankı kestirdi gözüne. Önünde farklı farklı insanlar geçiyordu. Bunu fırsat bilip toplum içinde ağlamaktan utandığı için tutabilirdi kendini. Paketinden çıkardığı son dalı ağzına götürdü. Hiçbir şeyden korkmayan adam, o an arkasından gelen biri kemerle onu boğsa karşılık vermeyecek olan adam, çakmağından ateşten korkuyordu. Yüzündeki kılları yanmasın diye ateşe şekilden şekil vererek, sigarasını yakmayı başardı. Herkes mutlu gibiydi, kendisi değildi. Sanki bir yabancı, yanlış bir şeyler yapmış gibi hissediyordu. Neler yapmayı ve neler yapacağını da bilmiyordu, ne yaptığınıda. Tek düşündüğü geçmişin daha farklı, daha anlamlı olabileceğidi. O kadınla bir aşk, o insana daha anlayışlı, daha duygusal olabilirdi... Beklenen şeyler hep geçer gider, olmazdı. Beklenmeyen şeyler köşeye saklanır, o geçince kaçardı. Sigarasını duvar kenarına attı. Az önce sigara isteyen ve cevap alamayan çocuk, bu durumu değerlenmek istediğine dair küçük adımlar atarak duvara yaklaştı. Bunu fark eden adam hiç tepki vermeyerek, cocuğa yaklaşıp elindeki bitmiş sigaraya vurarak, düştüğü yerede sertçe basarak ezdi. Çocuk çok sinirlenmişti, hem para vermemiş hem de sigara. Çocuk kemeriyle bastırmış, belindeki belindeki bıçağı çekmeye calışmış, adam arkasını dönüp oturduğu yere gitmişti. Her şey bir anlığına olmuş, o öfke ve o anlamsız bir yüz arasında... Çocuk çöp arabasını çekip, bir sonraki rotasına devam ederken, adam çoğunluğu beyaz olan arabalar camları karşısında değişmeyen bir şekilde dikilmeye devam etti. Bazı insanlar gülürek, bazıları iş yorgunluğuna rağmen yürüyerek geçip gitti. Adam oturduğu yerden kalkarak, insanların yürüdüğü yönün tam tersine doğru yürümeye başladı. Kendisini, kendisiyle son görüşü o yoldaydı.