Kim derdi ki bir gün ben,
Bu hallere düşeyim.
Ağarmış saçlarımla,
Bir ihtiyar kocayım.
Gençtim, çakı gibiydim,
Gür saçarım varıdı,
Dişlerim tastamam,
Yanaklarım alıdı.
Hergün değişik giyer,
Kızlara poz atardım,
Sorumluluk nedir ki?
Yan gelerek yatardım.
Şimdi belim büküldü,
Çok dişlerim döküldü,
Dökülünce saçlarım,
Başımda kel göründü.
Kim derdi ki bir gün ben,
Göbeklenip şişeyim,
Diz ağrısı bahane,
Bir ihtiyar kocayım.
Sonunu düşünmeden,
Günümü gün etmişim,
Şimdi pişmanım ama,
Ömrümü tüketmişim.
Kim derdiki bir gün ben,
Yatıpda kalkamayım,
Ecel gelmiş başıma,
Daha mı kıvırayım?
Enschede/19.02.1996
Ramazan AteşKayıt Tarihi : 19.2.2009 23:33:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiirin hikayesi yazan yeri okuyunca acı acı gülümsedim. Neden derseniz şiirden evvel ben hikaye olmuşum ben. 13 yıl önce saçalrımda tek tük ak vardı, yaşım 34-35 idi, şimdi tek tük kara var saçımda o zaman mı ihtyardım, şimdi mi? Buna güldüm acı acı, kendim hikaye olmusum şiirin hikayesi olsa ne. 19.2.2009
TÜM YORUMLAR (2)