Daniya Şiiri - Aydın Soylu

zirvesindeydim yeryüzünün
cennetin Daniya'sındaydım
bir rüzgarla patikalarına tırmanarak
aşk tünellerinden geçtim
henüz gençtim
tırmandıkça büyülendim
tırmandıkça uzaklaştım kendimden

kollarının arasından
masmavi gökyüzüne
ve doyumsuz uzaklığına bakıyordum
bir diğer yakasına
cennet dağlarının

yamacında usulca esen
bir rüzğarla karşılanıp,
yosun kayaların avuçlarından geçiyordum
daha da büyüyordu yüreğim
her nefeste bin zehri akıtıyordum

bir akasyaya yaslanıyordum
sırtımda koca bir orman oluyordu
veda edip gitmeliydim usulca
karanlık lekesini sürmeden
keçi yollarına
sözümü vermiştim gitmeliydim
dönmek üzere....
Daniya soluk ve sessizce ardımdan
hoşçakal diyordu burkularak
hoşçakal dedim
iyi bak kendine
hep böyle uzak ve güzel kal
hep böyle Daniya