Damlaların Şiiri - Mustafa Enes Erol

İlk damla,
Senin terin
Doğduğu yer alnın.
Hep en kısa yolu seçti
Dünyayı, sen düşüşünü yavaşlatırken tanıdı
Göğsünde büyüyüp karnında serpildi
Ayağına ulaşamadan dizinden ayrılıp öldü
Uçuşu tıpkı belli belirsiz,
Bıraktığı bütün tuzun izi yalnızca tadarak anlaşılabilirdi
İkinci damla,
Senin kanın
Elinin kesiği aralandı, doğduğu yer
Işığı ilk öyle görüp
Dünyayı avuç içinde ısınarak tanıdı,
O hep büyük ve serpilmişti
Gövdenin yanı başında kuruyup öldü
Alazı en koyu karanlığın içinden bile seçilirken
Bıraktığı demirin izi yalnızca tadarak anlaşılabilirdi
Üçüncü damla,
Tükürüğün
Dünyayı; bir tarafı sonsuz sen, diğer tarafı sonsuz havada tanıdı
Hareket etmek istemediğini dudağının çatlağına yayılırken anladım
Orada doğduğunu kendi duyurdu
Bu olgunluğu büyüttü, sonra serpildi
Uzun süre yaşam verdin,
Sen uyurken öldü
Uyandığında gözükmüyordu
Bıraktığı uyku eseri, ona özel lezzet, yalnızca tadarak anlaşılabilirdi
Dördüncü damla,
Gözyaşın
Dünyayı daha doğmadan görmeye başladı,
Dünyada gördüklerinden doğdu
Ben -büyümüş mü, serpilmiş mi- bunu söylemeye gerek duymadım
Önce kirpiklerinde birikti, sonra çenende
Hiç damlamadı
Hep aynı görüntüde kalırmış gibi aktı
Sen, bunun bir armağan olduğunu anladığından başını oynatmadın
Ölmesi her seferinde zordu
Onu görüyordum
Ama ölmesini bekleyemezdim
Bıraktığı acının izi yalnızca içerek anlaşılabilirdi