Sanmıştım dinecek yalnızlığım,
Şemsiyemi kapattım.
Biraz biraz ıslandım.
Islanmayı bekliyormuşum meğer çiçekler gibi.
Önce gülücüklerim yeşerdi,
Sonra hafif sarmalandım,
İyiden iyiye kucaklandım.
Yalnızlık meğer şemsiyedeymiş,
Onu kapattım, yağmuru açtım.
Damlaların dostluğu yeter bana
Sayısız dostluğa adım attım
Kayıt Tarihi : 14.4.2006 23:17:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!