Damlalar Düşüyor Şiiri - Deniz Gül 2

Damlalar düşüyor,
Toprak damın alnına,
Bahar yapraklarının sarısına,
Biçilmiş buğday tanelerine.
Düşüyor damlalar,
Sevgilinin terkedilmişine,
Saçının çıplaklığına,
Ve yalnızlığının karasına.

Damlalar düşüyor,
Tütmeyen bacaya,
Dumanı tüten cigaraya,
Kızıla çalan dağlara.
Düşüyor damlalar,
Tahta balkona kurulu,
Tahta masadaki çaya,
Ve ahşap merdivene.

Damlalar düşüyor,
Sokakların yıkılmışlığına,
Sessizlikteki mermi izine,
Sırılsıklam alevlere.
Düşüyor damlalar,
Korkudan titreyen yüreklere,
Dua ’ya kalkmış ellere,
Ve Tanrı’ya dikilmiş gözlere.

Damlalar düşüyor,
Havadaki barut kokusuna,
Benzi soluk yollara,
Mahallelere ve kentlere.
Düşüyor damlalar,
Amansız bir savaşın,
Hoyratlığının şaşkınlığına,
Ve yüreklerdeki çığlığa.

Damlalar düşüyor
Yerde sürüklenmiş insanlığa,
Statlardaki ölüm ıslığına,
Utançtan kararmış gökyüzüne.
Düşüyor damlalar,
Genç kızların mavi düşlerine,
Dağlardaki gelinciklerin coşkusuna,
Ve çocukların, çocukların gülüşüne.

Damlalar, damlalar.
Düşüyor mermilere.
Mermiler bedenlere,
Bedenler kara toprağa.
Düşüyor damlalar.
Kavrulmuş yüreklere,
Yüreklerden gözlere.
Gözlerden ölü bedenlere.
Düşüyor damlalar..