Damlalar Şiiri - Murat Safran

Sonbahar kokusu sinince yere
Merhaba deyip düşüyor damlalar
Toplanıp buğulu bir cam dibinde
Bizle beraber üşüyor damlalar

Vakit hazan vaktidir, her canlıya
Aynı anda siner, Eylül toprağa
Çıkan rüzgârla dökülen yaprağa
Tutunmak için koşuyor damlalar

Habersizce gönle, sızar inceden
Bu mevsim ağırdır, bilinmez neden
O koca dağları, tâ göklerden
El ele verip aşıyor damlalar

Birikir nehirde su olur akar
Yağmuru özleyen sessizce bakar
Hasrettir özü geldiği yer kokar
Hep bir ailede yaşıyor damlalar