Damlalar... Şiiri - Kazım Doğan

Lapa, lapa yağarken Ankara’ya kar
Benim içimde hala yaktığın ateşin var...
Süzülürken aşağıya gözlerimden yaşlar,
Yangınımı söndüren tek dostumdu damlalar...

Bir yanardağ misali içimde lavlar yakmıştın,
Bir peri gibi gelmiştin sen kalbime akmıştın,
Benim aşkıma hiç değmezmişsin bunu geç anlamıştım,
İçimde lavları söndüren tek dostumdu damlalar...

Yürürken çok mutluyduk Ankara sokaklarında,
Çok ıslanmıştık seninle, yağan yağmur altında,
Mutlu oluyordum titreyip, bana sıkıca sarıldığında,
Bir başka tatlıydı be gülüm gökten yağan damlalar...

Bazen şöyle bir dalıyorum yatarken yatağımda,
Sıcaklığını hissediyorum, yastığa sarıldığımda,
Kokunu kokluyorum, yorganımda, yatağımda,
Gözlerimden akıyor, yüreğimden süzülen damlalar...

Severken seni, senden nefret etmemi başardın,
Sen de beni severdin ama,çok naz yapardın,
Artık terk ettim seni, hatanı çok geç anladın,
Artık benim değil, senin yüreğini söndürsün damlalar...

Şimdi ben kanattığın yaralı yüreğimi sarıyorum,
Artık seni unuttum, yeni bir aşka yelken açıyorum,
Delice seveceğim, çıkarsızca seven bir sevgili arıyorum,
Yağmurlar altında dolaşıyor,biriktiriyorum damlalar...

Damlalar, damlalar dostum damlalar,
Sizlerde olmasanız yüreğim hep yanar...

Kazım DOĞAN