Damlalar... Şiiri - Yusuf Mescioğlu

‎
Gece;

Bakışlarımı tutuşturan bir sen
Ben nasıl kapatırım gözlerimi,
Sensizlik pusuda beklerken…
Ve unuttururken adımı yalnızlık tebessümlere
Nasıl unutayım yüreğimdeki gamzeni,
Senli nefesleri içime çekip,
Beni bırakmak varken…

Uyku;

Sensizliğin avuçlarında büyüyen bir zakkumdur şimdi.
Katre katre baldıran damlatır gözlerime.
Kirpiklerim eriyip akarken yanaklarıma,
Ben yalnız sensizliğin esiriyim karanlıklarda...
Hangi hançer yokluğun kadar yaralar ki yüreğimi...
Hangi lokman gözlerin kadar hünerlidir…
Bilmem ki…

Uykusuzluk;

Kirpiklerimde asılı kalan senli bir busedir
Kaybederim diye korkup uyuyamadığım.
Geceler ne memnundur şimdi benden,
Ne de muzdarip,
Sen yoksan gecelerimde,
Karanlık bile benim gibi sessiz,
Benim gibi garip…

Ve sabah;

Vururken yüzüme günün ilk ışığı,
Hasretin zehri dururken dimağımda,
Uykusuzluğu uyuturken gözlerim,
Beni görenler tutulmasın diye sana,
Seni benden bile gizlerim…
Seni senden bile gizlerim…

Yirmibeşmartikibinoniki