Damlalar.... Şiiri - Gül Yazganarıkan

Adımların hiç yolunu kaybetti mi ıssız bir sokakta
Senden ayrılıp yürüdüğü oldu mu bacaklarının
Yüreğin bir köşe başında durdu mu?
Ruhunun bedenine yük geldiği oldu mu hiç...

Gözlerin hiç sağanak yağmurlara tutuldu mu aniden
Bir anda herkes çekilmiş gibi yeryüzünden
İnce bir buza basar gibi oldun mu,
İrkildin mi nefes alıp verirken...

Yol kenarlarında yalnız ağaçlar vardır...
Etrafları alabildiğine bozkır
Yanından geçerken hiç ona benzettiğin oldu mu kendini
O yalnız ağaç gibi bir başına
Onu yerinden sökmek gelmedi mi hiç içinden
Bir ormana dikmek yeniden...
Ya da gecenin bir yarısı uykunu kaybedip
Gökte aradığın oldu mu?
Yıldızların birbirine uzaklığı
Öyle uzaktan, yarı solgun parlaklığı
Hiç içine dokundu mu?

Hiç yağmur yağarken pencereye düşen damlalara daldı mı gözlerin
Hangi iki damla birleşecek ve akacak çoğalırken
Ve hangisi kuruyup gidecek tek başına, güneş vururken...
Bilemeyecek hiç bütünleşmeyi
O donup kalacak işte, diğerleri çoğaldıkça akarken...

Sen hiç böyle oldun mu?
Ayaklarının altından yer çekildi mi?
Ya da yanaklarındaki damlalar birleşti mi
Durmaksızın...
Sen donup kalırken çoğalarak aktı mı gözyaşların
Pencereye vuran yağmur damlaları gibi işte
Onlar gibi
Tek başına kalan damlaların
Doğacak güneşi oldu mu parmakların...
Sen hiç böyle oldun mu?
Söyle oldun mu?