İzmir Şiiri - Nuh Üstün

Tükendi sermayem
Yok cebimde
Tek bir metelik
Elimdeki tek şey
Bir vapur, bir deniz
Bir şehir adı İzmir
Bir de sen gülümseyince
İyice çiçek bahçesine
Dönüşen Alaçatı
İşte tam zamanı
Geçerken altından
Pembe bir sarmaşığın
Sahiplen ellerimi
Yalnızlığımı bitir
Belki çok büyük bir
Gemi değilim ama
Kıyına attım demir

Beni kendi halime bırakma
Kes bütün diğer yollarımı
Yakala, sıkıca tut kollarımı
Oturt şu masalardan birine
İki de kahve söyle ortaya
Sakız ağacının gölgesinde
O kırık Rumeli Türkçenle
Konuş efsunlu kelimelerle
Zihnimi hamur gibi yoğur
Kaybolsun evvel zamanda
Sev, evlat edin şu kalbimi
Evim olsun yanağındaki çukur
Çok mutlu olduğun her anda
Gülüşünle beni yeniden doğur"