Damla deftere düştü Şiiri - Osman Köksal

Bir damla düştü hızır,
Büklüm büklüm oldu defter,
Islandı kurudu ıslanası geçmedi,
Çağırdı mürekkebi gecenin ortasında,
Aldı götürdü yüreğimi gökyüzünün altına.
Bir rüya gibiydi hızır
Rüya gibi bir yağmurla koştuk bir çölün ucuna doğru,
Seç birini dedi yağmur
Şu birkaç damla mı
Yoksa şu deniz mi?
Deniz dedim, deniz olsun,
Yakacak beni için için belli,
Öteyandan bir kaç damla da beni yaşatır mıydı ki!?
İçtim hızır,
İçtim...
İçesim geçmedi.
Uyandım, uyanışım bir sakinin dilinden döküldü,
Bir tas mey bir sakinin elinden döküldü,
Bir tas dolu,
İçtim dolu dolu,
Uyandım, uyanasım geçmedi.

Bir rüzgar,
Bir yanı özgürlük,
Bir yanı kölelik kokan bir rüzgar,
Olanca şevkiyle vurdu gaflet perdesine,
Bir yanı isyan doluydu
Bir yanı esti gürledi,
İrkildim, uyandım, yandım,
Puslanmış gözlerle aradım gökyüzünü
Dört yön, Yedi iklimle yandım
Kim ne bilir yanasım geçmedi.

Bir yağmurun yağışıydı bir çöle pervasız,
Hayatı yeni baştan başlatır gibi,
Ve bir öfkeydi ilk duyduğum,
Varlığı yokluğa taşlatır gibi,
Sustum, dellendim, dillendim,
Sırrını bağrımda kışlatır gibi,
Sakladım, söyleyesim geçmedi.

Kim ne bilir dedim ya Hızır,
Yanışımı bir kuru defterim,
Bir de damlaları bırakıp denizi içen ben bilirim.
Uyanışımı; yağmur, kapısını her çaldığında,
Gökyüzüne çiçekler uzatan toprak bilir.
Esrik gezdiğim geceleri yıldızlar,
Rüzgara bıraktığım yırları ay bilir.

Denizi cebinde olmayanlar bilir damlaların kıymetini,
Yılları sek içenler anın sarhoşluğunu,
Maviyi izleyenler yeşilin her tonunu,
Karanlığın kapısında bekleyenler yıldızlardan akan suyu,
Yağmuru bekleyenler bilir kara toprağın acısını.

Üzmez gökyüzü çocuklarını,
Açmalıysa gonca güller,
Bilmez toprağın kahrını gülü duymayan bülbüller,
Topraksındır, toprağın kara bağrında, aşık gökyüzüne,
Bakışların pervasız, bekleyişin pervasız,
Karşılığı hesapsız, karşılığı pervasız,
Bulutlar kalbiyse gökyüzünün,
Aşkı toprağa dökülecektir mutlak!

Çünkü gökyüzü hep yeryüzüne bakar!
İstisnasız, şüphesiz, şartsız,
Kuşkusuz bilirsin, kuşkusuz,
Bildiğini de bilirsin anlatamayacağını da.

Yaslarsın sonra göğsünü gökyüzüne,
Dersin; 'Seni anlamayan beni mi anlayacak!?'