Damla Damla. Şiiri - Kürşat Çek

Neden bilmiyorum ama fotoğrafına bakarken dahi korkardım ben,
Ya birisi görürse seni? .
Ya nasıl baktığımı görür de benim gibi bakmaya çalışırsa...
Kimse bakmasın sana derdim, benim baktığım gibi, yalnızca ben bakayım..
Kaç defa bu son defa deyip fotoğrafına baktığımı bilirim.
Benim için hepsi son defaydı,
Sonraları bir kez baksam ne olur taktiği..
Bakmak için hep bir bahanem vardı benim.
Mesela özledim baktım,
Yüz şekillerini ezberlemek için baktım,
Kendime bakmak için baktım..
Canım sıkıldı açtım baktım,
Sigara içiyordum baktım,
İçki içiyordum baktım..
Baktım,
Baktım..
Baktığımla kalakaldım..
Ama benden başka kimse bilmedi sana baktığımı.
Ben her baktığım anı hafızama depolayıp,
o halini hep rüyalarımda canlandırdım, anılaştırdım.
İyi yanı o fotoğrafta hep bana bakıyordun sen.
Şimdi ben o fotoğrafını çeken makineyi bile sever oldum,
Hani iyi ki çekmiş seni.
Hayal gücüm çok yüksek hala, bir tek onda güçlüyüm gittiğinden beri..
Nasıl desem, hiç bir makinede yok bende olan o özellik,
hemen kendimi yanına koyabiliyorum.
Sana bakarken saçlarında ellerim varmış gibi yapıyorum mutlu oluyorum..
Ufak tefek hayallerden bile mutlu olabiliyorum,
Mutluluktan geberiyorum ağlayarak mesela...
Ne kadar yetinmeye çalışsam da fotoğrafınla, yetmiyor..
Yetmişlik rakı eşlik etsede bana..
Ellerini tutup gözlerinin içine baktığım gibi olmuyor ki,
fotoğrafını tutup gözlerine bakmak.
Tutamıyorum kendimi,
Salıyorum duygularımı hepsi gözümden çıkıyor.
İçimi boşaltıyorum sayende, ha bak bir de bu vardı..
İçimi boşaltmak için bakıyorum fotoğrafına,
Damla damla olsa da sorun değil,
Damlaya damlaya sen olur, biliyorum...