Damla Şiiri - Güneş Davenport

“damla kendini tümleyince damlar.”

ya küçümser, ya da abartırız
kendimizi, katkımızı her olguda.
hele bir şey istemeye görelim
koşulların üzerine gideriz inatla.
iter-kakarız, zorlarız, zorlanırız,
‘illa’ şımarıklığında hatta.
oysa nice tesir altında şekillenir her yaşanan
genlerin buluşmasındaki eşsizlik misali
farklı, özgün ve yepyeni doğar her an.
emeğimizi sunarız öncesinde de,
sonra, saygıyla beklemek düşer bize.
çünkü kendi zamanında çatlar tohum
içrek bir istençle büyür yaşam toprağında
ve ancak hazır olduğunda olgunlaşır meyve
gözden-öte gizemli güçlerin işbirliğinde.
işte güvenmek gerek bu evrensel imeceye,
saydam ve herşeyi saran perdenin gerisinde.
mükemmel bir ustalıkla süregelen emeğe.