Damla Şiiri - Emel Neşe Demirkol

Minik bir damlaydı varoluşta
Üflendi Aşk ile
Süzülerek düştü geceye.
Özenle büyütüldü Cennette
Gün geldi yarıldı toprak,
Feryat etti dil, göz güneşi gördü.

Kendine ağlarmış minik damla
Hakikati bilirken.
Unutmaya isyan edermiş,
Yuvayı terk ederken.
Kanında yoğruldu
ÖZ ünü unuttu
Unuttukça büyüttü nefsini,
Hayat denen masalla uyudu.
Gününden erken savruldu.
Büyüdükçe omurgası yok oldu,
Dikleşti başı , sönerken ışığı
Bilgilerin içi boştu,
Onu büyütenler de çocuktu

Bilemedi rüya gördüğünü,
Yarınları hesaplarken
Uyandığında kimliksiz ve fakirdi
Ben bilirim dedikçe, çukur içine çekti
Kim olmadığı ise tek bildiği idi
Kurtulmaya çalıştı bildiklerinden
Hayat dedikleri sırtında, dikleşemedi.
Damla artık , dünya şeklindeydi
Bir koku ile irkildi son döşeğinde
Bakımlı " ev " inin penceresinde
" Okyanus " dedi bilinçsizce
Dönme zamanı gelmişti işte.
Oysa daha hazır değildi gitmeye
Yapacak çok işi vardı ona göre.

Gözleri doldu damlanın çaresizce
Süzüldü geceden sınır ötesine.
Tekrar gelmek üzere...

Neşe
31.05.2024