Damla Şiiri - Leila Monelli

Nefesim tıkanıyor
ateşim yok
boğuluyorum
suskun
içimdeki kalabalıkla
başbaşa
u'mutsuz olan
umut yayabilir mi
diye sorgularken
aç, susamış
Bir kez daha sorumluluklarıma
hayat bulmaya çalışarak
iyiliklere sarılıyorum
gülümsuyorum
Kapkara bir buluttur
bu da geçer
Gözlerimdeki akan
tuz, dudağımın tadı
suyu da, bir damla
hayat oluyor
gülümsemem yayılıyor
bir kez daha ağlıyor muyum
gülüyor muyum beli değil
dünden bu'güne değişmeyen
seyler de varmış
en çok beni kendinden
mahrum bırakana kızıyorum