Yaşamıma damga vuran, topuklu kırmızı pabuçlarım ile çevremi geliştirmek için,
kalabalıklar içerisindeki yalnızlığı içerek bindiğim “ BENİ BANA GETİR YAR
TREN” adındaki vasıtamın sorumluluğunu, umut tellerine mandalladım. Mavi
kenarı çiçekli aynam ise sağduyu aşılıyordu. Umut bekleyen aileme, mesleğime,
kişiliğime…
- Sen küçüksün… Senin konuşma özgürlüğün yok. diyen sesimin sessizliği ile
Nasılsa öyle yaşanacaktı
Söylenecek bir bahane hep vardır
Ha bugün yalnız
Ha günün ötesi
Seni sevmek
Beni harcamak olmayacaktı
Devamını Oku
Söylenecek bir bahane hep vardır
Ha bugün yalnız
Ha günün ötesi
Seni sevmek
Beni harcamak olmayacaktı




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta