Damdaki Şair Şiiri - Tuba Topçu

Ben de yazıp çiziyorum ya bir iki satır hani,
Dökülüyor ya içimdekiler nehir misali
Denizden mavi, beyaz sayfalara…
İşte bundan, Cahit Sıtkı’nın dediği gibi,
Damdan bakıyorum galiba ben de dünyaya.

Bir farklı geçiyor insanlar aşağıdan, aşındırıp zemini.
Bense damdan düşürüyorum önlerine gölgemi.
Aslında ne yanlarındayım ne de yaşıyorum onlarla.
Bir başka yaşam benimkisi,
Anlamlanıyor gölgemin yamacındaki varlıklarla.

Kendime ait öyle bir şehrim var ki,
Hayali ama bence en gerçek olanla bezeli.
Aşkı da yaşıyorum ben burada,
Kaptırıp yalana inandırsam bile kendimi,
Gülümsemem duruyor şehrimin meydanında.