Damdaki Pabuçların Yalnızlığı

Kalp alışınca,
"damdaki pabuçların"yalnızlığına,
unutulmamış saklı bir acının
uğultusu sarar
"al duvarlarını",

kendinden bile sakladığı
gerçeğin haykırışı tüner
dört bir "odacığına"
ince ince,

iyi yada kötü,
biri anıyordur diye düşünür
o an,
özgür bırakır gözyaşlarını
sessizce,

önce,
yanından selamsız geçene
sunar ilk katresini,
gözlerine bakan tatlı bir
tebessüme çevirir,
yeşil Martı'nın derin özlemini,


ardından seslenir
damdaki pabuçlar;
"" inanma! ! ""
asla gördüğüne inanma,

gözleriyle dokunduğu güzel bir,
kalbin her can atışında
bulur damdaki pabuçların
aradığı,
ayak seslerini......

İst.08.03.2014