Rüzgar sert estikçe ummanda yüksek dalgalar oluşturur. Yükseldikçe dalgalar; rüzgar fırtınaya dönüşür, tayfun olur! Gönül ummanının kopardığı fırtınalar ne büyük yaşam gemilerini koca dalgalarda savurup, ıssız koylara attı.
Toprak, hava, su ve güneş fidanlara can verir. Zaman,ağacın bekçisi gibi onu korur ve kollar.Tomurcuklar filize, yaprağa dönüşürler.Serpilir, büyür, kocaman dallar olurlar kendileriyle büyüyen gövde üzerinde güç, kuvvet ve işlev kazanırlar.
Nice insanlar gördüm güç ve iktidar sahibi kendi çapında! Gönül deryalarında dalgalar yaratan fırtınalar kopar mıydı bilinmez. Ama kendi gelecekleri için ne filizleri, fidanları dalları kırdıklarını, hatta ağaçları gövdelerinden söktüklerini gördüm. Toprağın, havanın, güneşin ve suyun emeklerini hiçe sayarak.
Ben, geriye dönüp baktığımda bunu başaramadım. Fırtınalarla dolu hayatımda hep kendi dallarımı budadım.Her insan gibi ben de çok hata yaptım. Gönül okyanusumda kopan fırtınalar beni kıyıdan kıyıya savurdu. Ömrümün sonbaharında sükuta ermeği bir nebze de yakalamış olsamda bunun bedeli çok, ama çok ağır oldu.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta