Dalında kaç mevsim kimsesiz bahar

Gülüm seni koparmışlar
hoyrat bir ele fırlatmak üzereyken
Perde açılır; şair girer..
Kimse yoktur
Elde diken izleri
Ve kan damlacıkları
Gül fırlatılmış
Ve havada tutulmuştur
Ve kırmızı bir son bahar da
Batman yolunda esmer bir sevda şiire vurulmuştur
Aklımın en fütursuz, en sade şekliyle söylemeliyim ki
Burada (ki) sadece cümleyi uzatmak için konulmuştur..
Dilim varmıyor
Bu düşüncenin çıkmaz sokağı belki ondandır
Bu düşünüyormuş gibi duruşum
Kimsenin fark edemediği boş kaldırımlardır…
Aslında
Ya da
Kopyasında nasıl yaşanırsa öyle yaşanmalı hayat
Ve hiçbir ustaya gerek kalmamalı
Hayal kırıklıklarının o tozlu tenha yalnızlığı..
Ve bir sevda için bin göz yaşı dökmeye değiyorsa
Ağlamalı
Hemde sabaha değil
Öğlen ikindide mesaiye katılmalı..
Usul ve sancılı
Bir mevsimden geliyorum
Seni katıksız ve yorgun bir yolcu nefesiyle
Ve ölüler neden ölür
Ya da ölüye yaşamayanmı denir bilmem
ama
Ben yaşadıkça başka kadın sevemem..
Şimdi dik ve yalçın kayalıklarında intihara iştirak bir Anadolu çocuğu değilim…
Adımı sokaklara haykırınca bahar
Yine her talihsizlikte
‘senin ananı avradını felek’ ne deyim…
Yolumda
Kanamalı sabırsızlıkların doğurduğu nemli gözlerle karşılaştım
Ve şiir denen bu hayatın
En garip
Her kelimeye ihtiyaç yaratan durumuna böyle alıştım