Dalgalar Şiiri - Kadir Kaya1

DALGALAR

Oturdum kahvaltı sofrasına,
Aldım Karadenizi karşıma,
Söyle dedim söyle, anlat bana,
Çalkantılar oldu mu hayatında?
En dibe vurup bilmem kaç kere
Unutup kim olduğunu,
Boş gözlerle baktın mı etrafına,
Zincirsiz bağladılar mı seni
Sevdiğinden uzağa,
Neler olup bittiğinden habersiz,
Duru, sessiz, sakin
Yüreğinde yangınlar, fırtınalar
Yaşadın mı bilmem kaç vakit?
Öldün mü, gerçekten öldün mü ey Karadeniz?
Nefes almaktan bahsetmiyorum burada,
Öldün mü bilmem kaç vakit?
Aklına gelen her şeyini yitirdin mi?
Buna aklında dahil,
Vuruldun mu can evinden,
Kanadımı yüreğin,
İçin acıdı mı?
Tüm yolların bağlanıp,
Çıkışsız kaldın mı?
Hiç hareket edemeden
Yıllarca yaşadın mı?
Bundan dahası olamaz, başka olamaz dediğinde,
Tam da rıza göstermişken kaderine,
Yeni yeni uçurumlardan yuvarlandın mı?
Tüm bunları kimseler görmeden yaşadın mı?
İçine akıttığın gözyaşlarını,
Biriktirdiğin hıçkırıklarını,
Yok saydın mı yıllar yılı
Kendini yok saydığın gibi,
En çok söylenmesi gereken anlarda,
Suskun kaldın mı?

Bir gün, bir an, bir yerde,
Yaşamın kıyısında gezinirken amaçsız,
Gözlerinde gördün mü gözlerini,
Kendi derinlerine gömdüğün kendini,
Bildin mi üzerindeki ölü toprağını,
Sevgilinin vefasızlığı, kadir bilmezliği,

Karadeniz, karartma yüreğini,
Tut ellerini, tut uyandır kendini bu uykudan,
Şöyle bir silkinip kıpırda yatağından,
Hatırla, sen nasıl bir çılgındın,
Duramazdı hiçbir set önünde,
Nerede duracağını ancak sen bilirdin,
Vefa İstanbul’da bir semt adı,
Sen ise Karadenizsin,
Sen parılda ay ışığında,
Yakamozlar oynaşsın üzerinde,
Sevgililer sana baksın,
Sen kim olduğunu bil yeter, sakın unutma,
Seni tanımayanlar utansın,

Vefa İstanbul’da bir semt imiş,
Karadeniz nerden bilsin,
ORDU 16.10.2010