Dalgalar Şiiri - Duru Korhangil

Bir tutsak ağaç gibiyim
yanlış yerlerde büyüdüm
hiç bilmediğim suları yudumladım
beyaz bir kelebeğim olmadı asla
kahverengi sokakları adımlarken
ölümle sessiz bir soluk alıp bir daha bırakmazcasına tutmak istiyorum
patlayan bir lambam olmadı hep mumlarla büyüdüm
tek fark onlar yanıyorken ben eriyordum
kendi yolculuğumu bile yapamaz hale geldim
sevgi treninde bir depoda duruyordum o sıralar
ortalıkta yalnızlıkla dolaşır dururduk
dalgalarım hep iki deniz arasındaydı
hiç bitmeyen bir çelişkiydi bu
tasarılarım bir yaşam atlasına benzetilirdi
belirsizlikteyim
insanlar çoğalırken ben başı kesik bir çocuk gibi
her gün yeniden ölüyordum