Dalgakıran Şiiri - Vahit Kemal Kısa

Adını koyamadım bir türlü
Sonu, gelmediği için
Tek kahramanıydı oysa
Uçuk grisi gözlerinin
‘Kal diyecek gücü,
Gel diyecek cesareti olmalıydı adamın
Titrese de elleri sarmalıydı saçlarının
Son yazını
Martı çığlıkları karışmalıydı
Boğaz rüzgârlarına
Acem diyarlarının bozkırı rengindeydi gökyüzü
Adının ilk harfi yüreğinde, son harfi
Rıhtım kütüğünde kazılı
Kaçmalıydı adam.
Rotası belli olmayan
Bir ülke olmalıydı
Seyrüsefer defterinde
Kızıla çalan gün batımında
Varmalıydı,
İsminin tek harfinin
Gözlerinin tek ışığının
Adımının tek izi olmadığı kente
Islak bir gece karşılamalıydı onu
Tesellisi mehtap
Ekmeği özlem olmalıydı
Dalgakıranlar üstünde ki yosun misali
Kendine yapışan yokluğunu
Yıkamalıydı adam
Ertesi günün pişmanlığını düşünmeden
Kanasa da içi, feryadından ağlasa da deniz melekleri,
İnadına sevmeliydi hayatı
Kelebek öpüşleri kondurmalıydı aynadaki kendine
Koşabildiği kadar koşmalıydı
Parça parça etmeliydi bu romanı
Bir daha buluşmamak için gözlerinin grisiyle,