Dalga Dalgaydı Gemiler Çanakkale'de

Dalga dalgaydı denizde gemiler;
Bir yanda patlayan top sesleri,
Bir yanda yağmur misali mermiler.

Yanaşıyordu Boğaz’a Ocean;
Öte yandan İrresistible,
Fransız gemisi Bouvet,
Görüntü büyük,
Görüntü korkunç bir kuvvet!

Gök gürültüsüne denk,
Gök gürültüsünden de beter;
Sarsıcı bir sesi vardı,
O top güllelerinin.
Bir ateş küresi gibi yükselip,
Düşüyordu göğüslerine
O genç neferlerin.

Deniz sisliydi, gökyüzü duman,
Mehmed’ imin kalbinde
Koca bir dağ gibiydi iman.

Marttı, geceydi, On sekiziydi Ayın
Kendini gösterdi Nusret;
Döşendi denize, yirmi altı mayın.

Şaşırdı düşman, deliye döndü
Yok oldu ümitleri, şevkleri söndü
Anlamışlardı artık, bura Çanakkale;
Geçilmez burası, yanlış bir yöndü.

Uçurdu tabyaları, düşmanın bir top güllesi
O anda on dört arkadaşının kesildi sesi
Attı savrulan toprağı yüzünün üstünden
Nasıl geçilebilirdi Boğaz;
Düşman nasıl kurtulabilirdi onun elinden.

Seyit’ti bu, Koca Seyit Onbaşı;
Bir yandan kan ağlarken yüreği,
Bir yandan, akıyor, durmuyordu gözyaşı.
‘Dur! Yapma! Kaldıramazsın!’ dedi
Niğdeli Ali arkadaşı.

‘Bismillah, Ya Allah’’ deyip
Sırtlandı yüz yetmiş beşlik mermiyi;
Vurdu, tam isabet vurdu,
Sarhoşa çevirdi koca gemiyi.

Batmaya başlayınca gemileri
Denizin taaa dibine bir bir;
Arşa kadar yükseldi
O büyük Tekbir.
Söndürdü ümitlerini düşmanın
Söndürdü;
Bir taraftan Kumkale,
Bir taraftan Seddülbahir.

Deniz dalga dalga vururken sahili;
Yüzünü görseydin o anda
İngiliz Winston Churchill’i
Nutku tutulmuştu,
Lal olmuştu dili…

Sanıyordu düşman kendini
Yenilmez bir armada;
Tek sahibi, hakimi dünyanın ya da.
Yanıldılar…
Yanılmışlardı…
Çünkü;
Mezar oldu onlara bu yarımada.