Daldan Düşen Yaprak Şiiri - Mehmet Şahan

Yücelerden korkarken nefse uydun sen de nefse,
Nefs emrine girince, korkun kalmadı nedense!
Ölen kimdir bir düşün, ruhunu mahkûm edense
İyi bak da ibret al daldan düşen şu yaprağa,
Senin gibi bir zaman üstten bakardı toprağa…

Neden, niçin demeden kimselere atma suçu,
Hoşa gider emeğin, anlamsız kesersen koçu!
Pişmanlık fayda etmez boşuna yükleme göçü,
İyi bak da ibret al daldan düşen şu yaprağa,
Senin gibi bir zaman üstten bakardı toprağa…

İp senin elindeyken sözün verirsen nefsine,
Yere, göğe sığmazsın özün verirsen nefsine!
Böbürlenmek çok kolay izin verirsen nefsine,
İyi bak da ibret al daldan düşen şu yaprağa,
Senin gibi bir zaman üstten bakardı toprağa…

Güle, gülistan varken neden çıkarsın dağlara,
Bağbana yar ol derken sen kin ekersin bağlara!
Ne bana yar olursun; ne kendine, ne sağlara,
İyi bak da ibret al daldan düşen şu yaprağa,
Senin gibi bir zaman üstten bakardı toprağa…

Gör Şahan’ım şahsını; gör ki, sonun ne olacak?
Öldürürken nefsini; sor ki, senden ne alacak?
Hakk’a vakfet kalbini; ver ki, sana o kalacak!
İyi bak da ibret al daldan düşen şu yaprağa,
Senin gibi bir zaman üstten bakardı toprağa…