Daldan düşen yaprak Şiiri - Nebile Hümeyra

Sensiz geçen baharımın son damlasındayım şimdi yaprak gibi ağaçtan düştüm rüzgarda bir o tarafa bir bu tarafa savruldum. Sonra yere düştüm ıslandım yağmurdan insanlar geçti üstümden parçalandım. Zaten kurumuştum ağaçta sararmıştım çamur oldum 4'e ayrıldım. Paramparça oldum seninleyken bahar'ın başında yemyeşil tazeciktim bahar'ın sonu geldi benim de sonum geldi.seninle bahar'ın başında hatıralar biriktirdim tutsaktım sanki sana bırakamazmışım gibi geldi sadece zamanı gelmesi yeterliymiş.Ağaçtan düşmem için diğer bütün yapraklar gibi bıraktın boşluğa canımın yanacağını bile bile...ve sen bıraktın beni yukarıdan izledin sadece bakakalmakla yetindin ben uzaklaştım senden uzaklaştıkça baktın arkamdan. Hiç sormadın nereye giderim diye? Merak bile etmedin öyle uçtum uzaklara hiç geri

gelmeyeceğimi bile bile durdurmadın sen en başından beri gitmemi beklemişsin...sonra çok uzun zaman geçti kuşlara sordum inanmadım çiçeklere sordum duydum ki gittiğime hiç üzülmemişsin yanından geçen bir rüzgardan farksızmışım senin için sadece gelip geçtim. Belki ismimi bile bilmiyorsun belki görmedin belki de hissetmedin şimdi bahar yine geldi
rüzgar söyledi yerime başkasını koymuşsun çiçek açıp meyve vermişsin ona duymasaydım keşke... Onda olup da bende olmayan neydi söyle şimdi! çok mu zordu neydi? dalında tutmak bırakmamak zormuş senin için demek ki! O meyve açtığınıda Bahar gelince bırakma olur mu? herkes ben gibi değil sende beni o yüzden bırakmışsın herkes gibi olanı herkesleştirmek kolay olduğu için...