Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bu şiirinizde de güzel imgeler var. Bir sadeleştirme yapıp da
imgeler arasındaki mesafeleri birbirine daha yakın tutmayı denerseniz, daha daha güzel olacağı inancındayım. Yüreğine sağlık. Severek okudum.
'...Her dere, denizine aşıktır
Akar delice bir hasretle
Sevda yolcuları bazen tükenir o yolda
Bazen de erer muradına öyle veya böyle…'
Hatıralar nehrini şiir deryası ile buluşturan kaleminizi kutlarım. Yüreğinize sağlık, saygılarımla...
Gençlik umuda, ideale kavuşmaya koşmadır. İnsanın en gözükara zamanı da o yıllarıdır. Art niyetsiz ve iyiyi düşünerek. Yıllar geçer, geriye dönüp bakarsınız ki erişilmemiş, içinizde ukde kalmış düşler vardır... Ve 'artık bugündeyim ya kırıklarımı topla ya da savur beni', dedirten bir yorgunlukla...
Kaleminize sağlık sevgili şair. Sevgiyle kutluyorum.
Bu harika dizeleri bir defa daha büyük bir haz alark okudum,Çocukluk yılları insanın hafızasında iz bırakan ilkler,unutmak zor.Yüreğine sağlık arkadaşım.
'Bak, geldim işte, çok güç olsa da
En çocuksu anlarım
Gençliğimdeki dik duruşum, isyanlarım
Ve yorgun ve kırık dökük yanlarımla
Ya savur, at beni kıyılarına
Olayım paramparça
Ya da sar yaralarımı
Sakla beni yüreğinin kuytusuna … '
Çocukluk ve gençlik ömrümüzün güzel zamanları. İçinde yaşarken kıymetini bilemediğimiz , çabucak büyüyelim dediğimiz zamanlar. Büyüdük büyümesine de , bu seferde her yara alışımızda içimizden tekrar çocuk olmak geçiyor. Ama ne mümkün.Olsun anılarımız var ya. Sıcak ,sevimli ,yaramaz.Tıpkı ana kucağı ,baba ocağı gibi .Onlara sığınırız bizde.
Kalemine ,yüreğine sağlık sevgili Naime sayende gidiverdim o sıcacık anılarıma. Hatta unuttuklarımı bile hatırladım. 70 li yıllar ,öğrenciliğim ,küçük mutluluklarım..hepsi,hepsi sıraya dizildi şiirini okurken. Kutluyorum canı gönülden. Kalemin hep yazsın.Yüreğine sağlık. Bu güzel şiiri alıp götürüyorum. Sevgi ve selamlarımla.
sade bir halk dili, mükemmel bir anlatım. beğeni ile okudum naime hanım. yürekten tebriklerimi ve taktilerimi bırakıkyorum şiirinizin altına. selamlarımla birlikte. tam puan+ant
Bak, geldim işte, çok güç olsa da
En çocuksu anlarım
Gençliğimdeki dik duruşum, isyanlarım
Ve yorgun ve kırık dökük yanlarımla
Ya savur, at beni kıyılarına
Olayım paramparça
Ya da sar yaralarımı
Sakla beni yüreğinin kuytusuna …
Guzel dizeler , siirinizi biraz da tebessum ederek okudum cunki Benim de okul yillari ve cocuklugum gozumun onune geldi, Sizinkiler bizim yaptigimiz yaramazliklarin yaninda gulsuyu gibi kalir...zevkle okudum,tebrikler. Saygilarimla, Suayip Resadoglu
Ve yorgun ve kırık dökük yanlarımla
Ya savur, at beni kıyılarına
Olayım paramparça
Ya da sar yaralarımı
Sakla beni yüreğinin kuytusuna …
_________Her bir satır okurken
çekip kolumdan götürdü beni...yüreğinize sağlık
içtenlikle kutluyorum ..
hayatta bir şiirden ibaret değil mi ?
ömür boyu deli dolu aksın nehirlerimiz,
kulağımıza fısıldasın huzurun senfonisi ..
sevgilerimle..
insan, yaratanın en güzel bir kıvamda yarattığı varlık. ana rahminde başlıyor onun hayatı ve sonra bir varmış bir yokmuş oluyor. çocuk henüz omuzlarında yük yokken ne kadar mutlu ve hayat doludur. sonra mı?........10
yeniden yeniden geldim bahcenize inanki gittim o çocukluk yıllarıma abimlerle akasya aşırırladı benim için bense gözcü
siyah önlügünle kırmızı kurdaleyle o günlere gittim artık benim için akasya toplayanım yok sustum kutluyorum
Bu şiir ile ilgili 90 tane yorum bulunmakta