DAL KöPRÜ Şiiri - Naime Özeren

Ahh.! ..

. / Şu çocukluk anılarım var ya…
Birbirine eklesem
Karadeniz’ e köprü olurlar valla… /.

Henüz dört yaşındayken
Çiçek toplamaya dalmışım,
Kaybolmuşum
Evin yakınındaki buğday tarlasında
Başak sarı, kızın saçları sarı
Ninem delirmiş araya araya
Adaklar adamış Ethem Baba’ ya…
Bulunca sevinçten uçtu uçmasına da
Gene azarın bini bir para…

Gençliğim de pek uslu sayılmazdı aslında
Yatılı okulda öğrenci başkanıyken
O kanlı Kıbrıs olaylarında:
“Çizip koca Kıbrıs haritasının ortasına ay yıldız
Kalanını kanımızla boyayıp
Ata’ ya çelenk diye sunmaktan”
Ve de
“ Kızlara elebaşılık yapmaktan “
Disiplin cezası yiyecektim az daha…

Yaşam denen o deli dolu nehirde
Bir dal köprü olmaya çalıştım kendimce
Geçsin dedim yolcularım, güvenle…
Boğuldum zaman zaman gürültüsünde
Bir gün parçalandım acımasız ayaklarca
Sürüklenip akıntıya
Yol aldım gündüz / gece…

Her dere, denizine aşıktır
Akar delice bir hasretle
Sevda yolcuları bazen tükenir o yolda
Bazen de erer muradına öyle veya böyle…

Bak, geldim işte, çok güç olsa da
En çocuksu anlarım
Gençliğimdeki dik duruşum, isyanlarım
Ve yorgun ve kırık dökük yanlarımla
Ya savur, at beni kıyılarına
Olayım paramparça
Ya da sar yaralarımı
Sakla beni yüreğinin kuytusuna …

Ocak 2014