Dakikalar Ve Fırtına

Ben sessiz sakin küçük bir limandım..
Sen bu küçük limanda esen yeldin..
Sen! Sen canıma can katmıştın..
Sen! Sen bu sessiz limanda Hafifçe gürleyen Sertçe esen Yel oldun..
Sen bendeki sessizliği bozandın..
Sen! Sen önce esmene kıyamadığım, geçip gitmene izin veremediğim Saniyemdin..
Kıyamaz oldum zaman zaman sana..
Ama sen, ama sen Yabancı! Masumluğunla yıprattın bu limanı..
Hani demiştim ya geçmesine kıyamadığım Saniyeler diye..
Sen öyleydin Yabancı! Öyleydin
Ne oldu sana bimem? Masumluğunla Gaddarlaştın
Ve bukez Sen, zalim ve acımasız Dakikalarım olmaya başladın..
Kıyamadığım saniyelerken, biran evvel geçip gitmesini istediğim Dakikalar..
Sen yabancı! Ben sana kıyamasken, sen bana acı verdin..
Sen işte acımasız ve gaddar dakikalarsın artık benim için..
Hadi durma! Geç git arkamda kalacaksın nasıl olsa!
Seni de bitirip yığacağım arkama dağ gibi!
Ve işte diyeceğim..İşte bu benim tecrübemdi..
Sen yabancı! Sen beni kararsız kıldın; kararsızlığınla..
Saniyemmisin, dakikam mısın meçhul..
Ama sen, sen sakince gelen Rüzgarımdın, saniyemdin..
Bu limanda öyle estin ki fırtına oldun..Dakikam oldun..
Şimdi sen Yabancı! Utanmadan esip gürlediğin, darmadağın ettiğin Limana sığınıyorsun..
İşte o liman konuşuyor yabancı! O harabe liman diyor ki;
Sen estin, gürledin, uzadın ve bittin..
İşte seni de yendim sonunda..Arkama bıraktım, oldun Dağ gibi..
Ama o dağa seninle beraber o kıyamadığım saniyelerimi de gömdüm..
Sen! Sen yabancı! Sen benim masum saniyelerimi alan dakikamsın..
Sen bu limanı yıpratan fırtınamsın..
İşte sen Yabancı! Gel gör sığındığın Liimanı..
Gel kendin gör fırtınanın verdiği zararı...