Daimice Yaralanma Şiiri - Ramazan Pamuk

Görme şımarmışın arsız tavrını
Bakarsan yüzüne göz yaralanır
Dostu bile çekmez dilin kahrını
Ağızdan çıkarken söz yaralanır.

İlim meclisinde cahil ne gezer
Yarım ilmi ile muhabbet bozar
Çok gönül kırarda, çabucak kızar
Kabuktan içerde öz yaralanır.

Sanki kendi tok da başkaları aç
Dünyada yaşayan kendine muhtaç
Gökte kuş rahatsız,yerde de ağaç
Yanar alev,alev köz yaralanır.

Toprakta gezinir bozu beğenmez
Çamura saplanmış tozu beğenmez
Sürüden ne anlar yozu beğenmez
Düşer dallarından koz yaralanır

Ayağı var gönül bağlı gezemez
Maneviyat sırlarını çözemez
Ördek olur göllerinde yüzemez
Elinden ah çekip kaz yaralanır

Arıdan habersiz balı neylesin
Gül açmaz sinede çalı neylesin
Nota yok mızrabı teli neylesin
Türküler ağlarda saz yaralanır.

HİLKATİ’yim derki kötüler ölsün
Kötüyü görenler iyiyi bulsun
Sen dünyada gezen fani bir kulsun
Sevgiler ölünce,haz yaralanır