Ahmet Bektaş - '“Daimi Huzur” Yazım Şiir ...

Daimi Huzur

Allah, insanı “Daimi huzur” haline davet eder!

Huzur halinde olan insanın evrensel işleyişle bir kavgası olmaz! Sebebi şudur; huzurlu insan, bilir ki evrende Allah’ın izin vermediği bir iş gerçekleşemez! Kişiye ya da topluma göreceli olarak “İyi-kötü” göreceliliğinde gerçekleşen her şeyde mutlaka bir hikmet vardır! Allah, hikmetsiz iş yapmaz! Madem Allah, abes işle iştigal etmez, “Olanda hayır vardır! ”. Sadece olanları şuurlu olarak izlemek bile “Daimi huzur” kazandırır! “Neylerse güzel eyler! ”. İşte huzursuzluğun kaynağı da şuurlu “Gözlem, seyir” dışına çıkıp olanlara müdahil olmak ya da olanları yönetmeyi hedeflemekle olur! Yani “Allah adına söz söylemek veya O’nun adına işlediğini sanmak! ” huzursuzluğun asıl kaynağı tam da budur! Çünkü zaten evrende “İyi-kötü” her ne varsa ve her ne şekilde işliyorsa O’nun adına işlemek durumunda, zorunda! Evrendeki işleyişe bizim olumlu veya olumsuz bir katkımızın olmasına imkan yok! Yani evrenin işleyişi tamamen denge üzerine kurulu! Bir pozitife bir negatif, otomatik olarak cevap verecektir! Buraya dikkat; insan aslında kendi adına bile işleyemiyor! Birileri kendi adına işlediğini sanırken veya kendi menfaatini kollamaya çalışırken, asıl “Ben” den ayrılıp ikinci bir “Ben” oluşturuyor! Bu şirk olan ikincil “Ben” adına işlerken de bir kılıf bulması gerekiyor; bu kılıf, bazı “Kendini kurtarma, bazı da başkalarını kurtarma! ” iddiası üzerinden gerçekleştirilir! Kurtarma işi var ise “Savaş ve kavga” da var demektir! Bakın nasıl huzursuzluğa kapı açıldı! Asıl ben ne idi O’nun adına işleyen “Ben”! Diğer “Ben” ise kendi adına işleyen ve buna kutsal kılıf uyduran “Ben”! Yunus, “Bir ben var benden içeri! ” derken bana bunu işaret ediyor! Bir “Ben” var diğeri şirk olan ikincil “Ben”! O halde bende, tek “Ben” kalırsa işleyişin tamamı da O’nun namına olur, yoksa şirk olan ikincil ben hesabına gider ki orada şirkin “Daimi huzursuzluğu” saklıdır!

Huzur hali nasıl bozulur?