Daima Şiiri - Tuba Gürdere

Gitmek,düşünceden değil düşünceyle birlikte,düşünceye yürüyebilmektir.
Düşünceye yol almak, düşüncenin aştığı yollardan, yaşama bir yol bulmaktır zor olan.
Düşüncenin bilinmezliğinde,düze çıkmak,yaşamla bütünleşmektir.
Henüz güneş doğmadan aydınlanmak çıkmaktır gündüze.
Düşüncenin açtığı izlerde kendine varabilmektir insan.
Yürümek düşüncenin ışığında...
Düşüncenin ışığıdır yaşamın ışıklarıyla buluşturan.
Bazen gün, loş kalır bir düşüncenin ardında.
Tane tane süzülür aydınlık bakışına düşüncen.
Gitmişsindir ancak kendinden gitmeden.
Kalmak, kendinde ve kendinle kalabildiğinde ancak bir duruş,varoluştasın.
Hani kalbinden geçenlerin,geçirdiklerinin, düşünceden geçilenlerin ardından.
Düşüncenin bakışına, ve kalbe mühürdür yansıyan iz.
Düşünce gerçektir ki ulaşan ulaştırandır içinden.
Yaşamın sabahına, sabahın Tarık yıldızına
Aydınlığa ve aydınlıkların üstünde ki aydınlıklara.
Bakmak, gördüğünden ötesini yok saymaktır bir an için.
Görüşün görülenden ötürü yaşama varsayımdır.
Bazen bir ses bakış olabilir.
Görmek ise duyabilmektir kalpten.
Duyulanın bakış olmasıdır kalbinin duyuşuna.
Bilmek , ne varsayım nede yoksaymaktır.
Bir görüş, bir duyuş olmaksızın kalpten varolmaktır.
Önce bakışımızdadır hayat,sonra duyulan sestir içimizden
Düşüncenin içinden yol almak kalbinin ulaştığı,kalbin vardığı,varlığıdır daima.