Dahası Yok Şiiri - Nihal Mirdoğan

Sessiz bir denizdi...öğle zamanı
Bugün yaptığım naz dedi bana
Yükselttim başımı,dağın dumanı
Sislere sefer et,gez dedi bana

Derde âşinadır, anlar derdinden
Bismillah diyerek dilin virdinden
Kalemin ucuyla gönül yurdundan
Dalganın sesini yaz dedi bana

Dahası yok belki bu güzelliğin
İhtişamın ilki bu güzelliğin
Derya derya yol ki ,bu güzelliğin
Sureti,ruhuna yüz dedi bana

Masmavi semâda safkan bir vefâ
Hüzünsüz seslendi bana kaç defa
'Maviyi kucakla, bulunmaz cefâ'
Mağrur eleğinden süz dedi bana

Güneş adetâ tâ kalbimi vurdu
Süzülen ışıklar önümde durdu
Beni adımlayan gölgemin yurdu
İmdi,kuma adın kaz dedi bana

Fâni dünyada lâl oldu ya bu dil
Süzüldü Kâf dağı rüzgârından yel
Bir kanat çırpışı, sevdaya dahil
Vurdukça,ağrını çöz dedi bana

Anka fısıltısı,çakıl taşları
Kumları kaldıran masal kuşları
Üveyikler baktı,çattı kaşları
Bu dünyanın yolu toz dedi bana

Dinledim...ahu zâr ,köz deyi deyi
Aşığın gördüğü göz deyi deyi
Bahr-ummana çöken diz, deyi deyi
Bu gün ,imkân ola haz dedi bana

Sonra da Gülnihâl türküye düştü
Dağların şevkiyle ezgiler pişti
Dem-i bülbül gibi mızrap yetişti
Dillere gerekir söz dedi bana

...Dahası yok,mânâ farz dedi bana