Daha Sık Düşünür Oldum Şiiri - Hakan Arıkan

Ölümü,
Sıkça düşünür oldum bu araları.
İşsizlikten mi,
Uzun süren yalnızlıktan mı,
Kendimi sevememekten mi bilmem.

Başrol oynadığım hayatımdan,
Gönüllü olarak figüranlığa soyunuyorum,
Kendi ipimi çekip,
Ayaklarımın altındaki tabureyi deviriyorum,
Gönüllü.

Yitiriyorum her doğan güneşle,
Heyecanlarımı.
Kaybediyorum sokak aralarında,
Göz yaşlarımı.
Sıradan,çekilmez adam oluyorum,
Akşamları.
Dedim ya;
Sıkça düşünür oldum ölümü bu araları.

Bakamıyorum aynaya sabahları,
Tanıyamamaktan korkuyorum,
Yüzümü,
Saçlarımı,
Parmaklarımı.

Biliyorum uzansam da dokunamam,
Saramam,
Hatta çekip kurtaramam,
Aynadaki yalnızlığı,karamsarlığı.

Ve o karamsarlık,yalnızlık,
Arsız bir ağrı olup yerleşir,
Boynuma,
Tenime,
Bedenime.
Daha da kara bir adam olurum,
Bedenimdeki ağrılarda.
Ve daha sık düşünür olurum ölümü bu araları.

Kalkıp kırıyorum bütün aynaları,
Ellerim kanıyor,
Kaybolup gidiyorum,
Daha da çekilmez oluyorum akşamları.

Yakıyorum evdeki tüm mumları,ışıkları,
Beceremiyorum bir türlü aydınlatmayı,
Ne ruhumu,
Ne aklımı.
Korkuyorum karanlıktan,
Üşüyorum yalnız kalmaktan.
Vedalaşıyorum kapı aralığında,
Acımasız,amaçsız hayatla.

Akşamları;
Karalar bağlıyorum tüm renklerin kuyruklarına.
Aralarda volta atmaya çıkıyorum,
Parmakları yalnızlık olan,
O karanlık avluya.

Sehpalar kuruyorum her şafakta,
Yeter mi bilmiyorum,
Bütün nedenleri asmaya.
Utanmadan unutuyorum gökkuşağındaki tüm renkleri,
Ve daha da sık düşünür oluyorum ölümü bu araları.

Ankara Kasım 2002