Daha Önce Hiç Ölmemiş Gibi

Eskimiş bir acının kapısındayım bu gün

Önüme dikilmiş çocukluğum kanlı bir defterle beni bekliyor

Korkarak bakıyorum yüzüne, hüzünle bakıyor yüzüme.

Gel diyor, kapanmayan hesapların ; kanayan yaraların bekliyor

İtiraz ediyorum ona, annesine karşı koyan küçük bir çocuk gibi

Ağlıyorum sanki daha önce hiç ağlamamış gibi

Nefesim acı bir yumruya kör bir pusuyla yenik düşerken

Düşü veriyorum Umut mavisi bulutların gökyüzünden

Vedalaşıyorum gülüşlerimle katran karası bir gecenin içinden

Çocukluğum bir gardiyan gibi tutuyor kolumu tenimdeki derin izlerin üstünden

Ve kabullendiğim kaderimle soruyorum gayri ihtiyari -cezam ölüm mü gerçekten?

Çocukluğum önde ben arkada dikenli bir patikadan ilerlerken

Tiz bir kahkaha sesi çınlıyor zihnimin derinliklerinden

Ölüm mü korktuğun yoksa kaderin mı kaçtığın gerçeklerinden

Kelimeleri tenime birer kurşun gibi isabet ederken

Şah damarımı delip geçen bir bıçağın gölgesinden, gözlerimde görüyorum çaresizliği

Ve ölüyorum sanki daha önce hiç ölmemiş gibi.