Daha Önce Hiç Kimse... Şiiri - Solmaz Akça

Kararsızım...
Ve ne yazacağını bilmez bir ruh halindeyken savruluyor kalemim...
Susmak mı lazım kaybetmemek adına,
yoksa dürüst olup dökülmeli mi içimden geçenler hece hece?
Zifiri karanlık hakimken yüreğime,
hangi delikten sızıverdi parıldayan gözlerin?
Umut olup sokuldu içime sersemletici bir rüzgar gibi sesin...
Ben bu hale hiç düşmedim.
Huzura bu kadar yakın, karamsarlığa bu denli uzak kalmadım.
Ve yıkamadım ruhumu bu kadar duru sözlerle...
Bir pınardın ki hem susuzluğuma çare, hem ruhuma deva niyetine...

Bedensiz kalmamıştım.
Sıyrılıp tüm dertlerden, kalbimin sesini dinlememiştim daha önce.
Acılara rest çekip, gökkuşağının renklerini sermemiştim gözlerimin önüne...
Sesin ebem kuşağının renklerini sunarken bana, ben yeniyetmeler gibi heyecanlıydım.
Geceyarılarını beklememiştim hiç...
Gecenin sabaha koştuğu dakikalarda,
bir sesin, beni çekeceğini düşünmemiştim gökyüzüne.
Ve yüzümde garip bir tebessümle,
dinlememiştim, hazmetmemiştim kimsenin cümlelerini böyle.

Bir huzur pınarı ki sesin, sorma...
İçimdeki alevleri söndüren.
Kendimi temiz ve şehrin tüm karmaşasından uzakta hissettiren.
Daha önce hiçbir ses beni, bana bu kadar yaklaştırmadı.
İçimdeki fırtınayı bir bakışla durdurmayı başaramadı.
Daha önce kimse...
Senin kadar dürüst olmadı..

Solmaz Akça (16/03/2007)