Daha On İkisinde Şiiri - Behçet Elcik

Daha on ikisindeydi, yüreği kıpır kıpır.
Çocuklukla gençlik arasında bir yerdeydi,
Güneşe bakarken eliyle gölgelerdi gözlerini.
Hep gülümserdi,dosta,düşmana kediye,köpeğe.
Sevgiyle bakardı gözleri,güzelliklere hayretle bakardı,
Daha on ikisinde yüreği kıpır kıpır.

Çocukları oynarken görünce,imrenirdi onlara,
Ama artık çocuk değildi o,
İş hayatı başlamıştı hoş işçi doğdu ya.
Bu sefer başkaydı, İstanbul daydı.
Adana da pamuk tarlasında ırgatlığı bırakmıştı, istanbuldaydı.
Daha on ikisinde yüreği kıpır kıpırdı.

Bu sefer başkaydı mermer atölyesinde usta olacaktı.
Artık ırgat olmayacak çadırda yatmayacaktı.
Bu sefer başkaydı istanbuldaydı.
Daha on ikisinde yüreği kıpır kıpırdı.

İstanbul onun için ilkin başlangıcı,
İstanbul onun için ulaşılmaz,
İstanbul onun için ekmekti, aştı,
Daha on ikisinde yüreği kıpır kıpırdı.

O, hep gülümserdi,
Yeter ki göz göze gelsindi, gülücük atardı o an.
Her an tetikteydi gamzeleri gülümsesin diye.
Daha on ikisinde yüreği kıpır kıpırdı.

Kimileri onun gamzelerini sever gülümserdi,ona karşılık.
Kimi gülümsenecek ne yaptım diye taaccüp eder,
Kimi altına kaçıran mı var ne sırıtıyorsun,çocuk der ama,
O, hep gülümserdi.

O güzeli,çirkini,fakiri,zengini,severdi hep gülümserdi.
O nun için gülüm seme sevginin ifadesiydi, hep gülümserdi.
O nu bu gülümseme,kalplere taşıdı,ona güleç yüzlü derlerdi.
Daha on ikisinde yüreği kıpır kıpırdı.

Kimi yanındakilere gizlice,bu çocuk delimi,neden gülümsüyor der,
Kimi senin gibi gülümseye bilsem der,
Kimi senin bu güleç yüzün bütün dünyaya değer derdi,
Ama o ne iltifata aldırır,nede azarlamalara takılırdı,
O, hep gülümserdi.

Gözleri bir balkona takılmıştı birden.
Yüreği ağzına gelmişti sanki,gülümsemeye takıldı birden.
İlk defa ondan önce gülümseyen birini gördü gözleri.
Fakat bu başka bir gülümsemeydi sanki, O gülümserken bütün kainat ona eşlik ediyordu sanki.
Daha on ikisinde yüreği kıpır kıpırdı.

Artık gülümsemenin büyüsü bozulmuştu onun için,
O gülümseyiş onu bitirmişti,
Hayal aleminde buldu kendini birden,
Kalbinde bir ağrı hissetti birden,korku kapladı benliğini. Daha on ikisinde yüreği kıpır kıpırdı.

Alışık olmadığı haller sardı,kaygılar,kurkular,sızılar.
Gözleri içten ağlamayı bilmezdi,bir duygu yükü sardı kendini,
Ağladı ağladı, bana ne oluyor diye sordu kendine.
İnsanlar böylemi aşık oluyor, ne tuhaf bir duygu.
Daha on ikisinde yüreği kıpır kıpırdı.

Sevgi ile aşk bir değilmiş meğer,sevgi bütün aleme açılan muhabbet kapısı.
Aşk ise sadece birineymiş,bu o galiba dedi kendi kendine.
Artık gülümseme gitti yüzünden,artık onun bütün benliği bir gülümsemeye kapıldı gitti.
Öyle bir gülümsemeyediki,melekler ondan ders alır,bütün kainat onun bir gülüşüne feda edilebilir.

Saçları kıvrım kıvrımdı,
Tokasını üstten bağlardı,
Gözleri ela yumrucaydı,
Kaşları yay gibi,
Sesi fevkalade nazik ve hoştu,
Bakışları melek yumuşaklığındaydı,
Gülümseyince bütün alem eşlik ederdi sanki,
Adı.............idi,

Otururdu bir kaldırıma saatlerce bakardı,her göz yumuşu sanki başka bir sayfa açardı,
Onu görünce sıtmaya tutulmuş gibi titrerdi, dizlerinin bağı çözülürdü,
Gözleri kararır çökerdi bir kenara, onun bir bakışı mecal bırakmazdı ondan,
Aşk nöbetine tutulurdu saatlerce, adı.......... idi.