Daha ne kadar zaman rüzgârı dışarıda bırakan bir duvar olabilirim ki?
Daha ne kadar zaman
Soğuk ayın mavi yıldırımlarını engelleyerek
Yumuşatabilirim güneşi elimin gölgesiyle?
Yalnızlığın sesleri, üzüncün sesleri
Vuruyor sırtıma amansızca.
Onları nasıl yumuşatabilir ki bu küçük ninni?
Daha ne kadar zaman yeşil meskenimin etrafında bir duvar olabilirim?
Daha ne kadar zaman ellerim
O’nun yarasına sargı olabilir, ve sözcüklerim
Neşelendirebilir gökteki kuşları, avutarak, avutarak?
Korkunç bir şeydir bu,
Böylesine açık olmak: Sanki kalbim
Bir yüz takınmış ve yürümüş dünyaya doğru.
(“Üç Kadın”dan)
Sylvia Plath (1932-1963, ABD)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 15.2.2014 15:38:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
How long can I be a wall, keeping the wind off? How long can I be Gentling the sun with the shade of my hand, Intercepting the blue bolts of a cold moon? The voices of loneliness, the voices of sorrow Lap at my back ineluctably. How shall it soften them, this little lullaby? How long can I be a wall around my green property? How long can my hands Be a bandage to his hurt, and my words Bright birds in the sky, consoling, consoling? It is a terrible thing To be so open: it is as if my heart Put on a face and walked into the world. (From "Three Women")

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!