Daha Ne Kadar Sürer Bilmem Bu Sancı!

Sarıya dönmüş her şeyin yüzü
Ne varsa ayrılık kokuyor
“Kim o” seslerinden uzak kapılar yıkılmış önüme
Bilindik sedaları anlamsızlaştırıyorum
Bu sensiz geçirdiğim ilk Şubat değil ki
Yokluğunun bıraktığı kokuya alıştım
Odayı hiç değiştirmedim
Yatakta ki nevresim aynı dağınıklıkta duruyor
Birkaç tişört unutmuşsun çekmecede
Elimde değil bazen kokluyorum!
Perdeleri hiç açmadım inan
Gittiğin vakit saklanıyor sanıyorum odada
Öperek uyuduğumuz o resim hala devrik
Elim düzeltmeye gitmiyor
Belki de bakıp acizleşmekten korkuyorum
Salonda yatıyorum akşamları
Oturduğun koltuğa bakıyor yüzüm
Görsen şaşırırdın
Artık çok az uyuyor daha fazla düşünüyorum!
Arada arkadaşlar geliyor
Bilirsin eskiden çok konuşmama kızarlardı
Şimdi suskunluğumdan şikâyetçiler
Sana da öfkeliler
Yüzümde iki yıl önce gidişinin ardından bıraktıkların var
Bu geçmeyen yasa anlam veremiyorlar
Hatırlar mısın ilaç almama kızardın sürekli!
“Söz ver gerekmedikçe kullanmayacaksın” derdin
Sana verdiğim sözü tutuyorum
Zamana ilaç dediler diye
Onu dahi içmiyorum
Gerekmiyor çünkü…
Katlanmak istiyorum bu acıya!
Düşündükçe aklım beni bırakacakmış gibi oluyor
Gülüyorum sessizce...
Öfkeme, sevdama ve sana
Sonra içimdeki suskunlukları manzarasızlaştırıyorum
Affet... Sanırım gün geçtikçe sen oluyorum! ! !