acımın çirkefliğine döndüm
yüzüm ki bozulmuş yemin
dönüyor kapının ucundan
bakıyor sessiz yüzüne uzaktan
kızasım tutuyor varlığına
nasıl çatlar bir adam biliyorum
karanlıkla tutuyorum ellerimi
hani bir ölsem kurtulurum
bu yaşamak ağırken
artık çiçekte toplayamıyorum
öyle dilsiz ki yüreğim
kırlangıçlar eziliyor içinde
kinsiz bir yağmurum artık
öfkeli sesiyle yüzün
ağdasız bir alışkanlık
adım taşınamaz acı
yeni bir şehir gelse ne olur
şu yası değiştirse
kırsa bileğimdeki sızıyı
ağdalaşmasın sevda kelimelerde
bir akşam sessiz yüzüne baktım
sanki bir şeyler kırılıyordu gözlerinde
elinde bir makas, hüznü kesiyordun ince ince
baktım yalan yok
hani özlemekten, utançtan, kıskançlıkla
hani bir yalnızlıkla
baktım, baktım
bıkmadım
daha iyi değildin
işte buna ağladım
radyoda turnalar diyordu bir türkü
ben adını sayıkladım
neden unutamadım biliyorum
sancıya saydım
sen miydin göç eden o sokaklardan
sen miydin adını bende unutan
bir canımla
'bana sakın kızma' ile uğurlayan
baktım baktım yalan yok
'canım, canım' diye diye uyandım...
'07
Zafer Zengin EtnikaKayıt Tarihi : 2.3.2009 00:55:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)