Daha Çocukken Dünya Şiiri - Hasan Kahya

Son denemeden sonra patladı aşk
daha yokken insan o çağda
dünya belki bir odadan başladı yaşamaya
ama bilim ve kurgu yoktu o zaman daha.

Kirlenmemiş bir atmosfer vardı odada
sonra denenmiş ama başarılı olunmamış bir soğuk
yavaşca öğrenmşti yürümeyi dünya
zaman ondan yana işliyor gibiydi daha fazla.

Gözlerindeki bulanıklığı çağrıştırırken sonunda
ayın etrafında döndüğünü gördü son anda
belkide bir aşktı ikisi arasında
atmosferde neydi içindeki yıldırımlarda.

Boşluk ardında dönerken dünya
onun etrafında ay ve evren
soğuk buz parçalırıda vardı aynı zamanda
içinde ki korku da ihtirasda.

Sonra hiç yetişemediğini anladı
ne güneşe ne aya
döndü durdu yatağında anladı ve anlamıştı o anda
zaman yoktu ne onda nede ondan yana.

Sonra fırtınalar koptu içinde
yağmurlar yağdı kalbine
depremler ayak üstü geldi belleğine
buz kesmişliğinde bir anda doğmuştu içindeki insan.

Bir daha yaşanmayacaktı böyle bir aşk
ne insanda ne de evvel zamanda
insanlar yaratılmıştı artık dünya
bir aşk daha yok olmuştu meğerse boşluklar arasında...