Dağlarla Söyleşi. Şiiri - İlhan Soytürk

DAĞLARLA SÖYLEŞİ
dadaş yaylasından efeler diyarına
başı dumanlı yüce dağlar
kimler yaşamadı bağrında
Köroğlu, Karacaoğlan, Bektaş’ı Veli
dost canlısı Pir Sultan, Yunus
bu da yetmedi Mecnun'la Leyla
yaz kış başından eksilmeyen boranı
cayanı, çıyanı, yılanı kucaklarsın
anam gibi, türkülerle yaşa dağlar

hallaç gibi savuran tek dişli bir canavar
gelecek vadetti karanlıklar içinde
bir damla altın uğruna
Asya’dan Ağrı’ ya
yetim çocuklar bırakıldı kucağına
ağıtlarda yaşa dağlar

bu topraklar bir baştan bir başa Anadolu
kerameti kendinden yüce dağlar
doruğun, serin buz gibi, başını bağlar
eteklerin çayır çimen, yedi veren gülistan
bir kız, içimi dağlar
her sevdada türkü yakılır adına
kurban olayın taşına toprağına
yalnızlığa sevdalı dağlar

ayrısın, aykırısın geceye karışmış, sesin
sahilde kaçamak, denizle sevişirsin
derdi dermanından büyük aşklar gibi
yükselirsin göğe, bulutlara erişmek istersin
başı belalı, geçit vermeyen dağlar
İlhan Soytürk