Dağlarla Hasbıhal. Şiiri - Bayar Özgündüz

Almışım başımı el arasına,
Düşündüm taşındım hal çaresine.
Bana verdiğini, say darasına,
Aldıklarım bana, yetmiyor dağlar.

Evelik yaprağı, bostan bezeyi,
Boğa dikeniyle, turşu özeği,
Isırgan, kardelen, çoban çöreği,
Bitkisel ilaçmış bilmedik dağlar.

Çiçeğin evisin, kurt kuşa mekan,
Kekiğin, menekşen, nane gül kokan,
Eteğinden serin suları akan,
Gözümden yaş olup, akıyor dağlar

Bitkiler yeşertip verirdin balı,
Koyunu besledik yününden halı.
Çobanın çaldığı dertli kavalın,
Sesi kulağımda gitmiyor dağlar.

Oksijen doludur yayla havası,
Yaşatır ciğeri besliyor kası.
İki yere baktık olmuşuz şaşı,
Kimse bu gerçeği görmüyor dağlar.

Düşmüşüz bir derde gaflet içine,
Ceza verilmiş de bilmez, suçu ne,
Suya para vermek gider gücüne,
Seni terk eden hak ediyor dağlar.

Kimse biri birine gelip gitmiyor,
İletişim kopmuş haber etmiyor,
Hasta sevdiğinin elin tutmuyor,
İnsanlar virüsten ölüyor dağlar.

Kimi var ki düşmüş para derdine
Düşünüp de bilmez kimin derdi ne
Birikimi kalır gitmez kabrine
İdrakle tasavvuf etmiyor dağlar

Eteğinde gezdim ayak izlerim,
Gevenini yaktım, kartol közledim.
Uzaklardan baktım gidip gezmedim,
Hasretin burnumda tütüyor dağlar......