Dağların Sessizliği Şiiri - Can Özdil

En büyük çileler doğarken zorluklardan,
Bitmek tükenmek bilmez yakarışlar.
Uğultulu müzikler yükselir koruluklardan,
Yapraklardan süzülür kara kışlar.

Vicdandır bizi canavarlıktan alıkoyan.
Zalimin zulmünden kaçıp saklayan,
Kirli ağızlara zindan arayan,
Umutla dolan feryatlı bakışlar.

Sevdalar korkulara boyun eğmiş,
Namusa namahrem eli değmiş,
İnsan insanın kurdudur denmiş.
Kurtlar sofrasına gider bu varışlar.

Nefret fışkırır acımasızca yokluklardan.
Güneşsiz odalara hapseder daralışlar.
Açlığa çare bulunmaz tokluklardan.
Dağların sessizliğinden yükselir haykırışlar.