Dağların kuytu enginliğinde bıraksın!

Her bir yudumla içime çektiğim yalnızlığı
İçerken serinliğin gecesinde kalmaktayım
Yüreğin bir kez süzülürse martılar eşliğinde
Her gelen vapur gölgesinde seni anmaktayım

Demir parmaklıklar şahidimdir ama susuyorlar
Gözlerimde küllenen umutlara o an salınarak
Yıldızlar sarkıyor hüznün nağmelerinde kalarak
Senin yokluğunu anlatıyor gökyüzü hıçkırarak

Uykusuz yüreğine bir yastık olmayı dilerken
Kiraz dudaklarından süzülen kelam bir şiirken
Sen hiç hüzün bulutlarından kurtulamıyorsun
Uzaklarda acıların içinde sabır elbiseni dikerken

Sen kaldır artık vuslat türkülerini kirpiklerinden
Ayazlarda bekleyen yüreğime bir kez olsun sarıl
Dağların kuytu enginliğinde bıraksın seni kahır
Sarıl be gülüm boş ver kime hasretsen ona sarıl

Sen baharlara gülümseyerek bakıp şakıdığında
Karakışların kendiliğinden seni terk edeceklerdir
Yüreğini darağacın karartısından koruduğunda
Karanfillerin, menekşenin huzuruna kavuşacaksın

Umuda tutunmuşken güllerim yansın avuçlarında
Bırakmasın senin melalinde kalıcı iz sen istemede
Karanlıklarımda ki en değerli yoldaşımdı mısraların
Hafızamdan silinsin, yüreğimi terk etsin hep sensiz