Dağların Hüzünlü Sesi

Yüksek dağlar, mavi göğün kucağında,
Kırık dökük yürekler gibi dimdik durur.
Her bir zirve, derinlerinde bir sır saklar,
Gözyaşlarıyla sulanmış kaybolmuş umutlar.

Sisler içinde kaybolan yollar,
Bir zamanlar sevdalı adımlarla doluydu.
Şimdi yalnızca rüzgarın fısıldadığı,
Yitik aşklara dair hüzünlü melodiler.

Karlı doruklar, gözyaşı gibi akarken,
Serin rüzgarlar sarar yaralı kalpleri.
Her bir çığlık, karanlık gecelerde,
Duyulmaz olur, dağların sessizliğinde.

Bir zamanlar yeşil ormanlar,
Şimdi yalnızca kurumuş dallar.
Her biri bir hatıra, bir özlem,
Zamanın unuttuğu kırık dökük hayaller.

Gölgesinde dinlendiğimiz o ağaç,
Artık düşmüş, kökleri havada kalmış.
Dağlar, hüzünle yoğrulmuş kaderimiz,
Her bir taşında yankılanır anılar.

Uzaklarda kaybolan günler,
Birer birer silinir, zamanla biter.
Ama dağlar, hep orada, dimdik,
Hüzünleriyle, acılarıyla bekler.

Ve biz, bu taşların arasında,
Unutulmuş bir şarkı gibi kayboluruz.
Her bir nefes, dağların derinliklerinde,
Bir hüzün, bir sevda, bir veda gibi.

Dağların hüzünlü sesi,
Aşkın ve acının yankısı.
Her bir zirve, her bir yudumda,
Kalbimizde birer hüzün, birer sevda.