Dağların Gözleri Şiiri - Akın Ok

Bir zamanı kaybeden
İki çocuğun sokağı
Uçurtmasını arar gibi
Soruyor hala!
Neredeydiniz?
Neden gelmediniz?
Niçin sustunuz?
Nasıl kıydınız o aşkın canına?
Belki; onun için
Alnında duran ışığın
Bitmeyen dumanı
Sönmeyen uçurumdan geri dönüyordu!

Yalan dünyanın gerçeğine kilitlenmemiş çaresizliğe
Üç kuruş sıkıyordu!
Uyumayan yeryüzü saatine yakın
Cesaretiyle
Kudretiyle
Görkemiyle
Meydan okurken
Saçlarından dökülen özgürlüğün
Ömür sonbaharı kadar
Yürek köprüsünden geçen
Cansuyu dalgaları
Kendi kıyısına yaslanmaz mı? ...

İşte; o odanın zarfında saklanan ayak izleri
Biriken yağmur damlalarına
Uzun hasretleriyle
Okyanus olsun diye
Öğretmen çağıran öğrencisiyle
Tahtaya yazılanların tebeşir tozuna
İnadına yaşayan
İmdatı seviyordu!

Ya tarihin aynasına çıkan
Ya da insanlığın sofrasında yıkanan
Küçük yelkovanın
Büyük akrebi ile
Benim yazdığım ne ola ki? ...

Bu satırların kalbine
Yağan yıldızları kaybetmeden
Merhaba diyen
Sarıyer limanından el sallarken
Bütün sabahların türküsü başladı!
Tıpkı, Anadolu toprağındaki
Ekmek kokusu doğarken
Sazın akoru
Hayat notası çaldı!
Yetmez mi? ....