Dağların Ardındaki Hasret

Hatırlar mısın küçükken hep yanında yatırırdın beni,
Dualar eder ve senin anlattığın hikayelerle uyurdum hep.
Sabah olunca gece nasıl uyuduğumu hatırlamaz,
Seni yanımda göremeyince de basardım çığlığı.
Beni bırakıp gittiğini sanıp o kadar korkardım ki,
O küçücük yüreğim ağlardı sanki 'canım annem' diye...

Gittiğin her yere gitmek isterdim,
Yalnızlık ürkütmezdi beni.
Ama gidip de gelmeyeceğin endişesi,
Her zaman kaplardı içimi.
Her yere beraber giderdik,
Ve sen hiç ayrılmayacağımızı söylerdin...

Akraba çocuklarının şehir dışına okumaya gittiğini duyunca,
Ne olursa olsun ben oğlumu gurbet ellere okumaya falan göndermem derdin.
Biliyorum her ne kadar evladının iyi yetişmesi için katlandıysan da bu ayrılığa
Aslında gitmemi hiç istemiyordun
Dilin git dese de kızaran gözlerin ve yanaklarından süzülen iki damla yaş, Gitme diye yalvarıyordu sanki bana.
Senden ayrılmanın bu kadar zor olduğunu bilseydim,
Değil Türkiye'nin,Dünyanın en iyi üniversitesi bile olsa gitmezdim.
İnan bana gitmezdim anam...

Bugün İstanbul'daki ilk günümdü.
Akşama kadar dolaştım bu büyük şehri.
Ama milyonlarca insan arasında yapayalnızdım.
Hiçbirşeyim olan milyonlarca insan,
Herşeyim olan bir tek senin yerini tutamadı...

Bilsen nasıl özledim seni,
Bırakıp giderken canımın yarısını da orada bıraktım sanki.
Ağlamaklı yüzünü hatırlıyorum da,
Boğazıma birşeyler takılıyor,yutkunamıyorum.
Ve seni öyle orada bırakıp gittiğim için,
Kendimi hiç affedemiyorum.
Kendimi hiç affetmiyorum...

Yurtta ışıklar söndü,herkes uyuyor.
Bense yatağımda sessizce kıvrılıp ağlıyorum.
Hıçkırıklarımla uyanan arkadaşlar gelip halimi sorunca,utanıyorum.
Ana kuzusu deyip alay etmesinler diye utanıyor
ve yine ağlıyorum anam,yine ağlıyorum...

Nur yüzüne kurban olduğum gül yüzüne hasret kaldığım anam,
İnan yokluğuna artık ben dayanamıyorum.
Telefon çalıp da sesini duyunca,
Gözden değil yürekten,yürekten ağlıyorum.
Ne olur duanı esirgeme benden.
Dua et ki bitsin bu gurbetlik,
Dua et ki son bulsun bu hasret,
Ve tez zamanda kavuşayım sana...