Her yaz geldiğinde mutluluğum artarken, bir o kadar da endişelerim çoğalıyor. Korkuyorum dağlarımdan yine dumanlar yükselecek diye.
Kimi bilinçsiz, kimi hainlikten, bazen de sorumsuzluk sonucu dumanlar yükseliyor dağlardan.
Bütün gün gövdesini ağaç altında dinlendirmiş, yemiş içmiş, giderken dikkatsizce bırakılan küçücük bir kıvılcımın doğurduğu sonuçlar en acısı olsa gerek.
Yaz gelince bilenir gizlice keskin baltalar, ormanda acımadan kesilir güzelim fidanlar, yılları gövdesinde büyütmüş koca çınarlar.
Karanlık eller de boş durmaz, kimi maden arayacağız der, maden aradığı yer ne hikmetse dünya da eşi benzeri olmayan, ülkemizin hatta dünyanın nefes alıp verdiği ciğerleridir aslında. Eşsiz güzelliğin bizde olmasını istemeyen, ömründe ağaç dikmemiş eller kibriti bırakıverir bir çalı dibine.
Yükselmesin dağlarımdan kara duman,
Atalarımızdan bize miras kalmış bu güzelliğin ayakta kalması, sadece bilinçli olmamıza bağlı.
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
